Τετάρτη 3 Αυγούστου 2022

 

Η ΛΑΚΚΑ ΜΑΣ ... ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΨΕ



Ξύπνησε – άκουσε – μίλησε !!!

Αγκάλιασε και πάλι τα παιδιά της ...

Ορθάνοιξαν τα κλειστά παραθυρόφυλλα

βουίξαν τα δένδρα, οι μεσιές  και τα πλακόστρωτα

ήχοι αναλλοίωτοι ηχούν στ’ αυτιά, στο νου και στην καρδιά,

το τραγούδισμα του μελτεμιού μέσα στις καμάρες,

το τσούγκρισμα των ποτηριών στα καφενεία,

το πέρα – δώθε στα μπακάλικα της γειτονιάς,

η παραφωνία του τζουκ-μποξ, η ψαραγορά,

ο βραχνός ήχος του σκεπαρνιού στο ξυλουργείο,

τα πέταλα απ΄τα ζώα των μανάβηδων πάνω στην πέτρα,

το πρωϊνό ξυπνητήρι του καμπαναριού του Αη-Θανάση,

και προπάντων το αένναο βουητό απ’ το παιδομελίσσι,

μπάλα, μπίνι, κρυφτό, σχέδιο, λεμονίδες, βαρελότα,

ντενεκέδια, σατζάκια, μονούρες, λούμπαρδα  ...

Βρήκε ξανά φωνή και μίλησε η ΛΑΚΚΑ μας

μέσα απ’ την ζωντανή παρουσία κάποιων «ξένων»

που δεν είναι πια ξένοι – είναι δικοί μας.

Άνοιξε διάλογο μέσα απ’ τη φωνή ενός ανθρώπου

δικού μας του Σταύρου Κονδύλη, που ποτέ δεν έφυγε

από δω, δεν μετανάστευσε, παρά μόνο το σώμα του

αφού άφησε εδώ για πάντα πίσω την ψυχή του !!!

 

Κυριακή 3 Μαΐου 2020

ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ !!!


Κι  έγινε  η  μέθεξη  απορία !!!
Κι έγινε  η έλλειψη βραχνάς !!!
Κι έγινε  η πίκρα  προσμονή !!!
Κι  έγινε  η  ελπίδα  βάλσαμο !!!
Κι έγινε ο χρόνος  σύμμαχος  !!!
Κι έγινε η απορία βεβαιότητα !!!
Κι  έγινε  η  στιγμή  εικόνισμα !!!
Κι έγινε λύτρωση η ανάμνηση !!!
Κι έγινε η απουσία παρελθόν !!!
Κι   έγινε  ο  μύθος  ιστορία  !!!

Τετάρτη 2 Μαΐου 2018

Συνταξιδιώτες

Συνταξιδεύοντας  αέναα,
στο χώρο, στο χρόνο, στον πόνο,
στη μνήμη, στην εμπειρία, στην απορία,
στην ένταση, στη στέρηση, στην αναίρεση  
σιωπώντας, πισωπατώντας, ονειροβατώντας,
συμβιβασμένοι,  βασανισμένοι,  απελπισμένοι,

Στο ύπουλο παιχνίδι της μοίρας
πεισματικά  αντιστεκόμενοι,
φυλάν κρυμμένο μέσα τους βαθιά
το αντιφάρμακο του μαζοχισμού ,
απολαμβάνουν το θρίαμβό τους
νικητές μέσα στην ήττα τους !!!
Ναυσιπόροι από κάβο σε κάβο,
δίχως ξάρτια με σκισμένα πανιά
ναυαγοί μιας φρούδας ελπίδας ,
έρμαιο καιρών και καταστάσεων
τραβώντας καθείς τη δική του ρότα
προσδοκώντας στην ίδια Ιθάκη !!!

Τρίτη 2 Μαΐου 2017

Ταξιδεύοντας ...


 
Ξοδέψαμε τη ζωή μας
ταξιδεύοντας στην ομίχλη
μιας συνειδητής ανυπαρξίας
 
σφιχτοκρατώντας πεισματικά
σαν  εισιτήριο ανεπίστροφο
ψήγματα μνήμης ατελέσφορα
 
κωπηλατώντας ασταμάτητα
ανάμεσα εκεί στα κύματα
των πρέπει και των δήθεν
 σαν αποσκευές αζήτητες
μα απ’ το χρόνο άφθαρτες
χωρίς ελπίδα παραλήπτη
 
ξεχασμένες εκεί για πάντα
στην πρύμνη του πλοίου
 ένα ταξίδι ουτοπίας αέναο
 
αναμασώντας στιγμές – αιώνες
μέσα απ’ τις δίνες να αναδεύονται
εκείνες που έζησες κι αυτές που χάθηκαν

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

" ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΙΚΑΡΟΥ "

Αν και πιστεύω πως κάθε μέρα επιβάλλεται να στηρίζουμε με την συμπαράστασή μας όλους τους ανθρώπους που αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια και την επιβίωσή τους σε μια κοινωνία ανισότητας και διακρίσεων ... Με αφορμή την παγκόσμια μέρα ατόμων με αναπηρία 3 Δεκέμβρη ... παραθέτω την εφημερίδα που εκδίδεται από το ΠΑΝΣΑΜΙΑΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΩΝ "ΝΙΚΟΣ ΜΕΝΕΓΑΣ - Ο ΙΚΑΡΟΣ"

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

Ευχές ...

 Το σήμερα, το αύριο, το χτες
μας πετροβολούν αλύπητα
με χιλιάδες ψευδαισθήσεις 
 
κι  εμείς  εκεί  για  πάντα
καρφωμένοι στο προχτές
στου βαποριού την πρύμνη
 
τη ζωή ασάλευτοι θωρώντας
μαζί με των αφρών τις δίνες
να  ταξιδεύει  προς  τα  πίσω
 Χίλιες  ευχές  σμιλευμένες
στα πέταλα μέσα του ρόδου
κάθε ευχή & μια ανάμνηση 
που δεν τολμάς ν’ αγγίξεις
ευχή επτασφράγιστο όνειρο
μεσ’ της καρδιάς τα φύλλα …


Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

Σαν τον Καραγκιόζη ... Επιστροφή στις ρίζες !!!

    Εδώ στον ίδιο τόπο αρχίζει η Ιστορία πριν 50 χρόνια, σ’ ένα μικρό χωριουδάκι της κεντρικής Σάμου, όταν 3 πιτσιρικάδες με δέος παρακολουθούσαν τα μαθήματα ενός έμπειρου Καραγκιοζοπαίχτη.
 
    Τα ίδια αδέλφια πριν 30 χρόνια, μπαμπάδες πλέον ίδρυσαν την ομάδα θεάτρου σκιών του Πολιτιστικού Συλλόγου Μαραθοκάμπου Σάμου που εμπλουτίστηκε και με νέα μέλη.   
 

    Επιστροφή στις ρίζες λοιπόν σε μια εκδήλωση με ζωντανή μουσική, μεζέδες, χορό και ξεφάντωμα με την ευκαιρία της μάζωξης των απανταχού Σακκουλαιωτών απ’ όλες τις γωνιές του πλανήτη εκεί στο χώρο του παλαιού σχολείου που ανακαινίστηκε απ’ τους ίδιους σε Πολιτιστικό Κέντρο με όλα τα κομφόρ.
 
      Στήθηκε ο μπερντές μας και δόθηκε η παράσταση « Ο Καραγκιόζης στο δικαστήριο» σε πρώτη εκτέλεση. - - - Για όσους δεν είχαν την τύχη να παρευρεθούν μπορούν να απολαύσουν όλη την παράσταση στο Youtube ...
   Ο κατηγορούμενος στο εδώλιο …

         Το πλήθος παρακολουθεί με ενδιαφέρον …
   
      Ο μάρτυς κατηγορίας Μορφονιός …   
      Αυτόκλητος μάρτυς υπεράσπισης ο Μεγαλέξαντρος !!!
   
      Η υπεράσπισις Ζωή Φεριντοπούλου έχει το λόγο …
  
      Οι «ένορκοι» από το κοινό ανακοινώνουν την ετυμηγορία …
 
       Και φυσικά έπρεπε να εορτάσουμε δεόντως την ...
 
           ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥ !!! 
Εν χορδαίς και οργάνοις !!!
 
Μερικοί παίρνουν μαζί και τις αναμνήσεις τους για την υπόλοιπη φαμελιά στην Αστόρια της Ν. Υόρκης που δε μπόρεσε φέτος να παραστεί … 

Περισσότερες πληροφορίες για τον Καραγκιόζη και την Ομάδα μας Θεάτρου Σκιών θα βρείτε σε παλαιότερες αναρτήσεις μας κάνοντας κλικ στα παρακάτω links

Παρασκευή 29 Απριλίου 2016


Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Τρίτη 5 Μαΐου 2015

Μάης ...

Μάης μήνας μαγικός …
μήνας ανθηρός & ευώδης
μήνας ονειροβάτης, ποιητής,
παραισθήσεων γενεσιουργός
μήνας αποπλανητής, εκπορνευτής
διακορευτής εμψύχων και αψύχων,
επιβήτορας ανεκπλήρωτων επιθυμιών
μήνας βουκεντριστής λάγνων πόθων
σωμάτων και ψυχών γονιμοποιητής
μήνας γητευτής φρούδων ονείρων.

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Ο Παπαγιώργης που έφυγε πετώντας ...

    Είκοσι χρόνια πέρασαν, σαν χτες, όταν δώσαμε τον ύστατο χαιρετισμό στο σεβαστό Πατέρα μας μαζί με ένα ζεστό φιλί στο παγωμένο του μέτωπο.
   Κι όμως η σκιά του αδιάκοπα πλανιέται γύρω μας, η ευλογία κι οι ευχές του μας συντροφεύουν στις χαρές και τις λύπες μας.
  Καλλιεργούσε τη γη και  με την ίδια επιμονή και λαχτάρα και τις ψυχές των ανθρώπων. 
 Ευλογούσε το μούστο στο πολύμι, το γιοματάρι στο βαρέλι, το ανάμα στην Αγία Τράπεζα με την ίδια σοβαρότητα και προσήλωση στην ιερουργία και τη λαϊκή παράδοση. 
 Υπηρετούσε την αγάπη και τη φιλανθρωπία με αυτοθυσία και σεμνότητα, με γαλήνιο και καθαρό βλέμμα, όπως όταν αντιμετώπιζε τη βουή του θανάτου στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, 
την εξορία της Μακρονήσου και τη θέα των πολυβόλων του Ιταλικού αποσπάσματος που απέφυγε την τελευταία στιγμή (παραθέτω τη λίστα των 18 τυχερών συντρόφων του, όπως την έγραψε ο ίδιος με τα χέρια του λίγους μήνες πριν μας φύγει για πάντα).  
  Στη μνήμη του παραθέτω αυτούσια την επιφυλλίδα που του αφιέρωσε η ξαδέλφη μου η Έλσα σε τοπική εφημερίδα λίγες μέρες μετά το φευγιό του.-  

Τη σπουδαιότητα του κάθε ανθρώπου, τη μαρτυράει η βαθιά πίκρα της απουσίας του, που όσο περνάει ο καιρός, τόσο και βαθαίνει. Πέρασαν τρεις βδομάδες από το θάνατο του Παπα-Γιώργη και στο μνημόσυνό του στον Αντώνιο Μαραθοκάμπου αισθάνθηκα στη φυγή του την απώλεια ενός αυθεντικού ανθρώπου, ταγμένου στη δύσκολη συνέπεια της Ιεροσύνης. Στους ξεχωριστούς ανθρώπους συνέπεια σ' αυτό που τάχθηκαν, καθορίζει τη μορφή και την έκφρασή τους. Ο Παπα-Γιώργης ήταν απ' αυτούς. Μορφή γαλήνια, σαγηνευτική, με την αύρα μιας ακλόνητης πεποίθησης στις αξίες της ζωής. Ασκητικός στη διαβίωσή του δεν έπαυε να είναι ανοιχτός και στις απλές χαρές της επίγειας ζωής, χωρίς να απογειώνεται ποτέ από τη στερεότητα του πρέπει, και του καθήκοντος. Μού 'χει μείνει μια εικόνα του στη μέση του αμπελιού του κάποιον Αύγουστο στα Σακκουλαίικα. Τα λευκά του γένια αντανακλούσαν στο φως και το χέρι του προβάλλοντας απ' το φαρδομάνικο του ράσου του κρατούσε ένα χοντρόρωγο τσαμπί, και το ανασήκωνε στον ήλιο. Ήταν μια εικόνα που την μπέρδεψα με την ιεροτελεστία της Θείας Λειτουργίας. Αντίκρισα την ίδια έκφραση δέους σ' εκείνο το άκακο βλέμμα, μ' εκείνη που έπαιρνε όταν ύψωνε το δισκοπότηρο στην ωραία πύλη. 

     Τον Παπαγιώργη θάνατος τον ζύγωσε πολλές φορές. Η πρώτη φορά ήταν στ' Αλβανικά βουνά. Σ' ένα ταμπούρι δυο από τους συμπολεμιστές του σκοτώθηκαν δίπλα του. Εκείνος γλίτωσε με μια τεράστια καύτρα στη χλαίνη του. Με τη σκισμένη χλαίνη και το υστερόγραφο του χάρου στη ράχη του, κατέβηκε από τα Αλβανικά βουνά για να ενσωματωθεί στις στρατιές των αντιστασιακών στα Σαμιώτικα βουνά. Εκεί σε κάποιο αμπρί ένας όλμος σκόρπισε το θάνατο στους συντρόφους του, μόλις ένα λεπτό μετά την έξοδο του Παπαγιώργη από το αμπρί για ανίχνευση. Ο θάνατος, του έκανε τόπο να περάσει άλλη μια φορά ακόμα, όταν με δεκατρείς άλλους πατριώτες στήθηκε στον τοίχο από τους κατακτητές. Σώθηκαν από θαύμα ιστορικής συγκυρίας. Ύστερα ήρθανε οι δύσκολοι καιροί της πικρής ειρήνης. Εξορία και ταπεινώσεις στη Μακρόνησο. Άντεξε όμως. Είχε την πίστη των στρατευμένων στα ιδανικά ενός όμορφου κόσμου, και τη βαθιά θρησκευτική πεποίθηση στην αγάπη και τη δικαιοσύνη Θεού και ανθρώπου. 
    Η πατροπαράδοτη οικογενειακή παράδοση, τον ήθελε ιερέα. Ο πατέρας, ο παππούς, κι ο προπάππους του, ήταν από εκείνους τους παλιούς ασκητικούς παπάδες, τους πολυφαμελίτες που με το ένα χέρι κρατούσαν την τσάπα και με τ' άλλο το ευαγγέλιο. Η τελευταία φορά που είδα "φορεμένο" τον Παπαγιώργη ήταν το τελευταίο Πάσχα. Εξαϋλωμένος μέσα στα πορφυρά άμφια της Ανάστασης έψαλε το τελευταίο του "Χριστός Ανέστη" με το πάθος και τη συγκίνηση του διορατικού γέροντα που βλέπει το ουράνιο σινιάλο σαν τρεμόπαιγμα στη φλόγα του "δεύτε λάβετε φως"...
   Κι μεις πήραμε εκείνο το τελευταίο άγιο φως, από το αγνό μελισσοκέρι του σαν ευλογία και σαν παρακαταθήκη διδαχής. Ο Παπαγιώργης είχε κάνει κανόνα ζωής την αγάπη και τον σεβασμό για τον άνθρωπο. Ακακος, συμπονετικός, ελεήμων, καρτερικός, ξεπερνούσε τους δικούς του πόνους, και παρηγορούσε τις δυστυχίες των άλλων με μια έμφυτη αγαθότητα και κατανόηση. Αγαπήθηκε, γιατί ακτινοβολούσε μια πνευματική ευφορία, μια καλοκάγαθη χαρά, ένα ευγενικό κέφι. Κι αγαπούσε τα παιδιά. Αγαπούσε τις ιστορίες και τα παραμύθια. Το τελευταίο παραμύθι έμεινε ατέλειωτο κάτω από την κληματαριά. Σ' αυτό το τελευταίο παραμύθι το παλικάρι. "τσούρισε το φτερό" και η στρίγκλα έγινε καπνός...
    Μια γερόντισσα με το τσεμπέρι τραβηγμένο ως τα κλαμένα της μάτια, μου ταίριαζε τις χάρες του στο μνημόσυνο. Κι όταν μου πε πως μια αγνή ψυχή είχε δει τον Παπαγιώργη να μην πατά στη γη σε κάποια Λειτουργία του, και τον είδε λέει να σηκώνεται ψηλά στον αέρα πάνω από το σκαλοπάτι της Ωραίας Πύλης, κι όταν του το 'πε, εκείνος της απαγόρεψε να το διαδίδει γιατί ήταν λέει της φαντασίας της. Τότε και η δική μου φαντασία τον έφερε μπροστά μου μέσα στα πασχαλιάτικα άμφια, να ανεβαίνει και να πετά προς το θόλο του Αγίου Αντωνίου σε μια σιωπηλή ανάληψη. Και το όραμα της απλοϊκής γυναίκας μου φάνηκε οικείο μέσα στον συμβολισμό του, και πανανθρώπινο στο μήνυμα του. Και το κράτησα αυτό το μήνυμα σαν φυλαχτό, σαν το πιο τρυφερό παραμύθι, που θα μένει αθάνατο, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι με φτερούγες αρετής στις πλάτες. Σαν τον Παπαγιώργη που έφυγε πετώντας, που έφυγε σεβαστός, αγαπημένος, πλήρης...
                                                                              ΕΛΣΑ ΧΙΟΥ 

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Η δικιά μας ΑΓΙΑ-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ...

 Η δικιά μου Αγιά Παρασκευή, εκεί δίπλα στο σπίτι που γεννήθηκα !!!
 Εκεί που τριγύρω σου νιώθεις με δέος σκιές να σ' αγγίζουν, ταξιδεύοντας ανάμεσα στα θυρόφυλλα του χρόνου !!!
 Εκεί που μπορείς να αντικρίσεις τους πιο πλούσιους βασιλικούς του κόσμου !!!
 Εκεί που όπου να κοιτάξεις βλέπεις πράσινο γύρω σου !!!
 Εκεί όπου οι ήχοι κι οι εικόνες αποχτούν άλλη διάσταση !!!
 Εκεί όπου η ευλάβεια συμβαδίζει αρμονικά με την παράδοση και τη φιλοξενία !!!
Εκεί που η μια γενιά μεταλαμπαδεύει στην άλλη σεβασμό σε αρχέγονες αξίες & διδάγματα !!!
 Εκεί που το ανθρώπινο μπολιάζεται με το θείο κι ανάστροφα !!!
 Εκεί η ετήσια συνάθροιση συγγενών και φίλων εν χορδαίς και οργάνοις !!!
 Εκεί όπου η εκκλησιά & το σχολειό αποτελούν τους πυλώνες που στηρίζουν τη συνέχιση της ύπαρξής μας !!!